Waarom? Daarom!
Hobbels op de weg Na een jaar van blessureleed gloort er eindelijk weer licht aan de horizon: het opbouwen kan weer beginnen. Langzaam voeg ik kilometertjes toe aan mijn wekelijkse duurloop en de intervaltrainingen nemen langzaam in intensiteit toe. In dit afgelopen jaar heb ik -soms berustend, som uiterst chagrijnig- aan de hardloop-zijlijn gestaan. Alleen al het aantrekken van mijn hardloopschoenen leek zoveel spanning op mijn spieren te zetten, dat de scheuren er spontaan inschoten…. Soms ging het een weekje goed. Dan kon ik een paar korte loopjes doen, om vervolgens weer weken niets te doen omdat er iets in mijn lichaam was dat pijn deed. Nu dit allemaal achter de rug is, doemt er een nieuwe hobbel op: mijn eigen eerzucht…
Om gek van te worden In het afgelopen jaar ben ik op veel van mijn favoriete strava-segmenten voorbijgestreefd door andere, vooral fittere, mannen van vaak middelbare leeftijd. Ik kon er niets aan doen; bijna wekelijks kreeg ik wel een mailtje dat er ergens een Course Record gesneuveld was: “O Jee! Piet Lut heeft net je CR afgepakt! Heb jij het in je om weer de titelhouder te worden?”. Nee! Nu niet nee…. Om gek van te worden. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en ik moest mijn verlies nemen. Maar ooit, dan zou ik ze weer heroveren.
Bezinning Niet lang geleden liep ik tijdens een rustig duurloopje over een van mijn oude CR’s. Onbewust vroeg ik me af hoeveel harder ik moest lopen om de snelste tijd weer in handen te krijgen. Ongemerkt begon ik mijn pas al te versnellen. Terwijl ik kwaad werd op mezelf, omdat ik me in een opbouwperiode bevond en niet te veel van mijn lichaam kon -en mocht- verwachten, matigde ik mijn pas en bedacht ik me waarom ik zo dol was op die segmenten: ze waren voor mij een hartstikke mooie toevoeging op mijn trainingsschema. Van alle sprintjes die ik gebruikte in mijn intervaltrainingen had ik een segment gemaakt. Zo kon ik achteraf zien hoe ik had gepresteerd in die interval ten opzichte van vergelijkbare trainingen op datzelfde stuk weg. En naarmate ik meer intervaltrainingen ging doen, nam het aantal door mij toegevoegde segmenten ook toe. En op veel van die segmenten had ik een CR; wat natuurlijk niet gek was, want ik wist precies waar die segmenten lagen en ze pasten perfect binnen mijn trainingen. Ik besloot om de rest van mijn training in een rustiger tempo te volbrengen; genietend van de natuur om me heen en genietend van het feit dát ik weer kon hardlopen.
Waarom? Waarom stak het dan toch zo, iedere keer dat ik een segment kwijtraakte? Waarom wilde ik per se de beste zijn op die strookjes asfalt? En nu ik eindelijk weer wat aan de wandel was, waarom wilde ik zo snel mogelijk de records weer terug hebben? Waarom kon ik niet gewoon lekker hardlopen en daarvan genieten. Waarom moet het altijd beter, sneller, verder, harder…. Waarom zoek ik altijd de grens op van wat mijn lichaam aankan? Waarom wil ik altijd tot het uiterste gaan?
Daarom? Nog genoeg vragen dus waar ik een antwoord op moet vinden. Gelukkig dat mijn lange duurloopjes steeds langer worden qua afstand. Nu alleen nog zorgen dat ik niet steeds sneller ga lopen; zo hou ik meer tijd over om over dit soort vragen na te denken. Graag neem ik je mee op mijn zoektocht naar de antwoorden op deze vragen.
