Het mes snijdt aan twee kanten...
Een tikkie nerveus, maar niet zo erg als anders; en al zeker niet zo nerveus als die grote kleine kerel die naast me staat in het startvak. Er liggen 5 kilometers voor ons en we kunnen niet wachten tot we die samen verslonden hebben.
Voor hem is het een echte wedstrijd. De tijd doet ertoe, de snelheid doet ertoe; alles doet ertoe. Alles moet kloppen en het liefst loopt hij harder als tijdens de laatste wedstrijd.
Deze keer loop ik met hem mee, en de volgende keer ook, en de keer daarna. Het tempo dat ik samen met hem loop is minder belastend dan het wedstrijdtempo dat ik normaal loop. Het is verstandig om nog even wat gas in te houden en pas over een 3-4 maanden wat harder te gaan lopen... Daarnaast is het een mooie mogelijkheid om te coachen tijdens de wedstrijd en hem van tussentijden te voorzien.
We hebben afgesproken om te proberen gelijkmatig te lopen. Een tempo van rond de 4:18 per kilometer. Bij de start is het dringen, maar we laten ons niet verleiden om een te snel tempo aan te houden. De eerste kilometer gaat in 4:08. Netjes voor de eerste kilometer. Nu consolideren. Op de plekken waar we de wind tegen hebben, probeer ik mijn grote kleine kerel wat uit de wind te houden. Hij heeft het zwaar, zie ik. Ik probeer hem op te peppen: "Nog twee kilometer. Deze zijn voor jou. Het gaat suuuuper!". Gedurende de wedstrijd zakt het tempo wat in naar 4:30 per kilometer, maar dat mag: het is immers pas de eerste wedstrijd van het seizoen.
Voldaan, en met de immer aanwezige glimlach op zijn gezicht, komt hij vlak voor mij de finish over. 21 minuten en 44 seconden. Slechts 10 seconden langzamer dan z'n pr van vorig seizoen. Dat belooft dus wat voor de komende wedstrijden.
Pas 10 jaar oud en een paar turven hoog is deze grote kleine kerel.... en razendsnel. En zijn vader... zijn vader is trots!
