Spanning....
Zoals altijd op de dag voor een wedstrijd was het vandaag ook weer zover... spanning. Altijd maar weer nerveus voor een wedstrijd; alsof ik op een WK loop ofzo, of erger zelfs nog, alsof de olympische spelen eraan komen. Althans, ik denk dat dat ook zo zou voelen... En waarom? Waarom zou ik spanning voelen voor iets wat ik leuk vind om te doen? Ik weet dat het de hele wedstrijd pijn zal doen. Of het nou 3km is, of 5, of 10... Maar dat vind ik niet erg; dat is juist wat me aantrekt: het uiterste van m’n kunnen opzoeken... In gedachten ben ik al bezig om uitleg te kunnen geven waarom ik niet maximaal heb kunnen gaan, waarom het vandaag niet ging zoals ik had gedacht dat het zou moeten, waarom.... Ik word er zelfs wat nukkig van.
Op het moment dat de toeter gaat en we met 85 mannen en vrouwen zijn vertrokken voor 10km door het centrum van dé glasstad van Nederland is de spanning weg; ik weet dat het goed gaat komen: het gaat pijn doen, het gaat moeilijk worden en rond 7,5km zal ik denken aan uitstappen, maar de finish zal ik halen. Na 300m heb ik samen met een medeloper een klein gaatje met de rest. Ik weet dat wij het met z’n tweeën moeten gaan doen. Kort voor de start had deze loper aan mij gevraagd of ik wel vaker liep en wat mijn tijd op de 10km zou zijn. Ik had wat ontwijkend geantwoord om hem niet wijzer te maken dan hij al was. Hij kent mij niet, maar ik weet wel wie hij is. Ik weet dat zijn 10km tijden buiten mijn bereik liggen en ik baalde al dat er snelle lopers als hij aan de start stonden. Maar goed; na 300m voelde het nog goed. Ons tempo van 2:50/km op de eerste honderden meters was niets om me ongerust over te maken. In de komende km’s zou het tempo wel op een wat gematigder niveau komen te liggen.
De wedstrijd van vanavond was de “Leerdam City Run”. Deze run werd georganiseerd door een bekende wat het extra leuk maakte om mee te lopen. Het waren prima loopomstandigheden: zo’n 18 graden aan het einde van de dag, gezellig druk langs het parcours -vanwege de koopavond die eveneens aan de gang was- en her-en-der stonden er bekenden langs de kant. Niet dat die voor mij gekomen waren, maar toch, het was leuk om af-en-toe mijn naam te horen.
Na 1,5km had ik een klein gaatje, hetgeen me erg verbaasde, maar gelijktijdig begon ik me af te vragen hoe ik dit tempo van 3:30/km tot het einde toe vol moest houden. Ik had dit jaar nog niet veel 10km wedstrijden gelopen. Pas sinds begin van het jaar was ik weer in training. De periode daarvoor schoot door mijn hoofd: blessures, blessures en nog eens blessures. Meer dan een jaar lang liep ik met onverklaarbare blessures. Het leek wel dat wanneer ik mijn hardloopschoenen alleen al aandeed, er ergens een spier scheurde, of in de kramp schoot. Geen enkele geleerde die wist waardoor dit kwam en niemand die met een pasklaar antwoord kwam. Maar goed, dat lag allemaal achter me en de weg naar boven was weer gevonden. Sinds een paar maanden liep ik (niet onverdienstelijk) af-en-toe een 5km wedstrijdje en 3 weken geleden had ik voor het eerst meegedaan aan een 10km stadsloop. Deze reeks van 3 wedstrijden in 1,5 week was de ultieme test: ging mijn lichaam meerwerken, of zou het aangeven dat het meer dan genoeg was?. De cityrun van vanavond was de middelste (en langste) in deze reeks en het voelde nog goed.
Nog 2km te gaan... ik hoorde zijn voetstappen weer dichterbij komen. Dat was de tweede keer al dat hij weer aansloot... Ik had teveel met m’n krachten gesmeten, ik kon het nu wel vergeten. Stil sprak ik mezelf vermanend toe: “Hou je nou ook eens in, je hoeft een wedstrijd niet vroeg te beslissen! Hou jezelf onder controle als het spannend wordt!”. Ik besloot om tot vlak voor de finish achter hem aan te blijven lopen en wat energie te sparen - voor zover dat mogelijk was met deze tempo’s. Nét voor de meet zou ik de eindsprint inzetten en hopelijk zou dat voldoende blijken...
Kort voor de voorlaatste bocht zou ik aan gaan. Het was dan nog zo’n 100 meter tot de sprint, 150 misschien. In ieder geval was het een overzichtelijke afstand. Ik had het idee dat de kansen om als eerste over de streep te komen toe zouden nemen; hij had zojuist aangezet om een breuk te forceren, maar gelukkig kon ik volgen. Om te laten weten dat ik er nog was, kwam ik even naast hem lopen. Erg breed had hij het ook niet meer, zo te zien...
Op het moment dat ik aanzette, besloot een dame om de winkelstraat over te steken. Ze schrok van de voorfietser die haar al hard schreeuwend voorbijreed en bleef midden op de straat stilstaan om vervolgens toch weer verder te lopen... tot ze ons zag komen aanstormen... Toen werd het lastig. Ze liep verder, stond stil, ik week uit naar rechts, naar links, om vervolgens haar toch aan de rechterkant te passeren - juist op het moment dat zij besloot om stil te blijven staan om ruimte te maken. We raakten elkaar, schouder aan schouder en al wankelend rende ik verder. Mensen deinsden achteruit om ruimte te maken. Hoe het lukte weet ik niet, maar ik bleef overeind, om vervolgens te beseffen dat ik er nog niet was en dat mijn tegenstander ook weer dichterbij kwam... Met een laatste krachtsinspanning schakelde ik het tempo nog eens op en liep de laatste bocht dicht tegen de binnenkant van de hekken door om geen ruimte te laten; en daar was ‘ie dan, na iets minder dan 10km, maar wel meer dan de 8,9km die strava aangaf...: de streep, de opgeblazen boog, het einde van deze loop. Het einde van de spanning; het einde van een periode van opbouwen. Klaar om verder te gaan dan ik ooit geweest was; harder dan ik ooit gegaan was.
Kijk voor de strava-registratie van dit evenement op: https://www.strava.com/activities/1061337093/shareable_images/map_based?hl=nl-NL&v=1061337093
