Adembenemend
Adembenemend is het uitzicht vanaf hier. Met zicht op een waterval blijf ik even stilstaan. Na een steil stuk - steiler dan de eerdere stukken - vlakt het nu even wat af. Ik neem even de tijd om op adem te komen en ondertussen kijk ik om me heen. Het is warm, maar gelukkig waait er een koel windje vanuit het dal tegen de berg omhoog. In de verte zie ik Peio liggen en ik realiseer me dat dat eerst het doel van mijn hardlooprondje was.
Na een minuutje en een slok water ben ik weer op adem. Ik loop verder over de route die ik op mijn horloge kan aflezen. De vorige keer was dat niet zo'n heel groot succes; nu lijkt het beter te gaan. Wederom een steil stuk -ik schat meer dan 12%- beneemt me de adem. Ik had me voorgenomen om tijdens de vakantie het aantal km's op te voeren. De laatste tijd liep ik stukjes van gemiddeld 8km. Soms iets meer, soms iets minder, maar ik wil wedstrijden van 10km gaan lopen en volgend jaar ergens een marathon, dus het kan geen kwaad om de lengte van mijn duurloopjes wat op te gaan voeren. Valt dit wel onder een duurloop eigenlijk? M'n hartslag zit hoog voel ik, te hoog voor een rustig duurloopje. Ach... dan doe ik het zo meteen op de terugweg toch wat rustiger aan... dan gaat het toch bergaf.
Halverwege mijn rondje -eigenlijk is het vandaag een krul, maar goed, we doen het er mee- heb ik 7km op de klok. Ik loop 100m rustig om wat water te drinken en om wat op adem te komen. Op het keerpunt kijk ik naar de overkant van het dal. Ik kijk neer op Peio. Op aanvraag van mijn vrouw ben ik een ander rondje gaan lopen dan ik van plan was: "Hier achter het hotel loopt ook een weg de berg op. Daar wordt vast minder hard gereden dan op de weg naar Peio.". Ze heeft gelijk; er rijden in het geheel geen auto's op de weg die ik nu bewandel. Aan de grasstrook middenop het gravelpad te zien is er ook al in geen tijden meer een auto geweest. Ook geen voetganger trouwens, laat staan een hardloper... Na 7km kijk ik dus neer op Peio, van een hoogte van 1800+ meters. Het gebrek aan zuurstof in de lucht is adembenemend. In 7km ben ik ruim 700 meter omhoog gegaan. Gemiddeld dus 10% stijging... Normaal gesproken heb ik geen flauw benul van mijn omgeving als ren; nu besluit ik om er van te genieten.
Terwijl ik naar beneden rem (ik ren niet, maar ik moet continu remmen om niet te hard te gaan...) geniet ik van alle geluiden, kleuren en geuren die uit het bos komen. Vogels, wegschietende beestjes, gekrijs van een arend boven me, dennengeur, de zon die door de bomen heen straalt... Het hele tafereel ontneemt me de adem. Toen dit loopje nog maar een kilometer oud was, had ik er nog een hard hoofd in. De met asfalt bekleedde weg hield toen abrupt op en werd vervangen door een gravelweg zoals je die alleen in het hooggebergte ziet en al gauw liep ik tegen een helling van meer dan 12% op. Had ik maar gekozen voor die mooie, gelijkmatige weg richting Peio... Maar nu ik op de terugweg kon genieten van al het moois om me heen en ik ook nog werkte aan een toename van het aantal kilometers, voelde ik me intens gelukkig. Mijn vrouw is niet alleen adembenemend mooi en lief, maar ze heeft (soms) ook adembenemende ingevingen!
